Wraz z końcem XV wieku skończyła się epoka, którą historycy nazywają średniowieczem. Trwała bardzo długo, około tysiąca lat, jej początki sięgają V stulecia. Została nazwana wiekami średnimi, ponieważ rozdzielała dwa inne okresy w dziejach: starożytność oraz nowożytność. Państwo polskie powstało mniej więcej w połowie średniowiecza, w X wieku. Do XV stulecia budowano więc w Polsce, podobnie jak w Europie, w dwóch stylach architektonicznych. Starszy z nich to styl romański, który poznaliście w trakcie pierwszych spotkań w tym cyklu Gdańskich Miniatur, a młodszy to gotyk, któremu poświęcono dwa późniejsze spacery. W epoce nowożytnej powstały zupełnie inne style w architekturze, którymi zajmiemy się podczas kolejnych tras Gdańskich Miniatur. Będą to: renesans, manieryzm, barok, rokoko i klasycyzm.

Należy pamiętać, że epoki historyczne zostały nazwane przez badaczy i badaczki. Nikt żyjący i pracujący w X czy XIII wieku nie myślał o tym, że trwa właśnie średniowiecze. Nikt też nie mówił, że idzie na mszę do kościoła romańskiego czy gotyckiego. Dopiero w epoce nowożytnej historycy i historyczki badający przeszłość stworzyli periodyzacje, czyli podział czasu na okresy. Podziały te są umowne, bo przecież żadna epoka nie skończyła się jednego dnia. Badacze i badaczki spierają się w kwestii dat rozpoczęcia się i zakończenia kolejnych epok. Jako przykład możemy podać średniowiecze. Historycy podają kilka dat, które mogłyby wyznaczać jego kres: rok 1450 (wynalezienie druku przez Jana Gutenberga), 1453 (zdobycie Konstantynopola przez Turków), 1492 (odkrycie Ameryki przez Krzysztofa Kolumba), 1494 (wybuch wojen włoskich), 1517 (wystąpienie  Marcina Lutra), 1543 (wydanie dzieła Mikołaja Kopernika O obrotach sfer niebieskich). Każda z wymienionych dat ma swoich zwolenników i przeciwników. Niektórzy uważają, że najważniejsze są wydarzenia polityczne, inni zaś wskazują na odkrycia naukowe. Daty końca średniowiecza mogą być także inne dla różnych regionów Europy.

Zobacz więcej w pliku PDF!